Spinning – metoda sportowego i amatorskiego połowu ryb przy użyciu wędki, kołowrotka i sztucznej przynęty polegająca na naprzemiennym zarzucaniu jej i ściąganiu za pomocą wędziska i kołowrotka. Wędkarz może wykonywać także wabiące ruchy wędziskiem tak, aby ruch przynęty jak najbardziej przypominał ruch chorej, przestraszonej rybki. Metoda spinningowa służy przede wszystkim do połowu ryb drapieżnych (sandaczy, szczupaków, okoni, sumów itd.). Niektórzy wędkarze wyspecjalizowali się też w łowieniu na spinning ryb, które zazwyczaj odżywiają się pokarmem roślinnym i bezkręgowcami (białorybu) np. wzdręg, kleni, jazi.

Sprzęt

Podstawowym elementem sprzętu jest wędka. Wędka spinningowa najczęściej składa się ze stosunkowo krótkiego wędziska (od około 1,5 do około 3,3 metra) . Do niego przymocowany jest kołowrotek, zazwyczaj o stałej szpuli. Na kołowrotek zaś nawinięta jest żyłka o grubości zależnej od gatunku ryb, jakie ma się zamiar łowić, rodzaju przynęty, sposobu łowienia, wody. Wielu zwolenników ma też tzw. plecionka. Posiada ona zalety, które są nieosiągalne "dla zwykłej żyłki wędkarskiej. Jest ona sztywniejsza i mniej rozciągliwa od zwykłej żyłki, przez co lepiej przekazuje wędkarzowi informacje o stanie przynęty. Ma także mniejszą średnicę w porównaniu ze zwykłymi nylonowymi żyłkami, przez co jest mniej widoczna dla ryb i ma mniejszy wpływ na pracę przynęty. Jako wabiki najczęściej używa się przynęt sztucznych w postaci gum – twisterów, ripperów, blach (błystek) – wahadłówki, obrotówki oraz woblerów: swimmbaitów, twichbaitów, gliderów i innych jerków, popperów, a także tradycyjnych woblerów ze sterem, zarówno w wersjach tonących (sinking), pływających (floating), jak i neutralnych (suspending). Łowienie na przynęty naturalne w postaci martwych rybek, żab, uzbrojonych we wszelkiego rodzaju systemiki (systemy zbrojenia w haczyki lub kotwiczki, najczęściej druciane) wychodzi z mody i na wielu wodach jest zakazane (w przypadku żab łowienie na nie zabronione jest całkowicie, ponieważ wszystkie płazy są pod ochroną w Polsce). Część spinningistów do końcowego odcinka żyłki przywiązuje przypon stalowy, tytanowy bądź wolframowy. W Polsce jest to uzasadnione przy łowieniu szczupaków lub w wodach obfitujących w te ryby, natomiast używanie go przy połowie innych gatunków mija się z celem i tylko niepotrzebnie pogarsza pracę przynęty. Jedyną rybą bowiem w polskich wodach, która jest w stanie przegryźć żyłkę, jest szczupak. Sandacz, węgorz czy nawet sum mogą tylko ją przetrzeć. Innym rodzajem przyponu jest przypon strzałowy, czyli kilkumetrowy odcinek grubszej żyłki, którego zadaniem jest niedopuszczenie do zerwania żyłki podczas wyrzutu cięższej przynęty, kiedy powstają siły zdolne przerwać cieńsze linki.

Przynęty

- Wahadłówka, wykonana z odpowiednio wytłoczonego kawałka blachy z doczepioną kotwiczką.

- Wobler, imituje małą rybkę, najczęściej wykonany z drewna. Posiada ster nadający woblerowi charakterystyczne zachowanie "telepania" podczas zwijania zestawu. Może pływać lub tonąć. Ponadto inna cechą charakterystyczną woblera jest głębokość na jaką schodzi podczas zwijania.

- Ripper (Kopyto), gumowa przynęta, która swoim kształtem, wyglądem i sposobem poruszania się ma imitować małą rybkę.

- Twister , gumowa przynęta podobna do rippera, jednak posiada zawinięty ogonem i wyglądem przypomina robaka.

- Obrotówka, składa się z korpusu i luźnego skrzydełka, które podczas zwijania zestawu obraca się.

Wędkarstwo muchowe – jeden ze sposobów wędkowania, polegający na poławianiu ryb techniką z wykorzystaniem metod sztucznych na tzw. muszkę. Wędkarz (muszkarz), posługuje się wędką muchową, która jest zaopatrzona w kołowrotek muchowy oraz jeden z trzech rodzajów sznura, specjalnej linki.

Rodzaje linek

linka pływająca

- ten rodzaj używany jest najczęściej

linka tonąca

- używa się linek tonących z różną szybkością (od kilku do kilkunastu centymetrów na sekundę)

linka pośrednia

- może pełnić funkcję pływającej lub powoli tonącej, w zależności od techniki prowadzenia sznura i jego uprzedniego przygotowania do połowu przy pomocy specjalnych smarów.

Do sznura, dowiązany jest przypon (tzw "przypon koniczny ") składający się ze związanych ze sobą kilku odcinków coraz cieńszych żyłek, na końcu którego wiąże się sztuczną przynętę, którą na ogół jest imitacją owada, zwana muszką. Muszka taka sporządzona jest przez uwiązanie na haczyku kombinacji piór, nici i innych materiałów (np. przędzy, sierści, sztucznych włókien czy gąbki). W wędkarstwie muchowym zwykle nie stosuje się obciążenia, choć ciężar muszki stanowi niewielki ułamek grama. Wędkarz zarzuca muszkę wykorzystując ciężar i bezwładność sznura oraz sprężystość wędziska.

Typowe ryby poławiane na muchę w Polsce to pstrąg i lipień. Na muchę łowi się również trocie, łososie i głowacice oraz niektóre ryb y karpiowate, np. bolenie, klenie, jazie, jelce, brzany i świnki. Bardzo dobrze biorą na muchę mniej popularne okonie i wzdręgi. Bardzo atrakcyjne są również muchowe połowy szczupaka. Możliwy jest też połów sandaczy, a nawet sumów, siei, sielawy i innych gatunków (właściwie możliwe jest wykonanie odpowiedniej imitacji – "muchy" – na każdy gatunek ryby – i złowienie tej ryby).Wśród wędkarzy muchowych szeroko rozpowszechniona jest ideologia catch & release czyli wypuszczanie złowionych ryb z powrotem do wody[1]. Stosuje się przy tym mniej szkodliwe dla ryb haczyki bezzadziorowe oraz specjalne techniki postępowania ze złowiona rybą, które zwiększają prawdopodobieństwo jej przeżycia po wypuszczeniu. W wielu krajach wędkarze muchowi zrzeszają się w federacje działające na rzecz ochrony i restytucji wód stanowiących naturalne siedlisko ryb łososiowatych.

Muchy

Sztuczne muchy (zwane też muszkami) imitują rozmaite zwierzęta (w większości owady wodne, na różnych etapach rozwoju). Sztuczna mucha jest stosowana w wędkarstwie muchowym, głównie do połowu pstrąga, lipienia i troci oraz ryb podobnego żeru.

-muchy suche

imitacja postaci dorosłej jętki, chruścika, ochotki, widelnicy, konika polnego lub chrząszcza (albo – rzadziej – ważki, świtezianki, komarnicy lub świerszcza). Prowadzi sie je po powierzchni wody.

-muchy mokre

imitacja poczwarki lub postaci dorosłej jętki, chruścika, ochotki, widelnicy tuż przed przepoczwarczeniem, które ma miejsce na powierzchni wody. Mokrych muszek używa się także do imitowania owadów które nurkują (np. po to aby złożyć jaja). Prowadzi się je pod wodą.

-streamer

imitacja niewielkich ryb, ale także pijawek; klasyczny streamer wędkarski ma skrzydełka wykonane ze smukłych piór kogucich; inne charakterystyczne muchy typu streamer to matuki, włosianki i zonkery. Streamery prowa

-nimfa

imitacja larwy owada, żyjącej na dnie. Nimfy używa się ponadto do imitowania niewielkich skorupiaków, np. kiełży. Prowadzi sie je zaraz przy dnie.

Zestaw do metody gruntowej składa się z wędziska, żyłki głównej, obciążenia i przyponu z haczykiem. Zasadniczą różnicą między tą metodą a metodą spławikową jest zastosowanie koszyczka zanętowego. Koszyczek oraz haczyk z przynętą znajdują się na dnie.

Feeder-Polega na zastosowaniu koszyczka zanętowego i drgającej szczytówki. Zamiast drgającej szczytówki można zastosować specjalne bombki, które zawiesza się na żyłkę pomiędzy przelotkami wędziska. Po pociągnięciu przynęty przez rybę bombka unosi się lub opada. Można też stosować elektroniczny sygnalizator brań. Żyłkę wkłada się w specjalne miejsce, podczas brania sygnalizator wydaje dźwięk oraz świeci, niektóre posiadają kilkadziesiąt różnych tonów, a inne pamięć ostatniego brania. Sygnalizatorów tych używa się jednak zasadniczo przy połowie większych ryb karpiowatych, np. karpi. Dobrym sposobem na zapobiegnięciu splątywania się zestawu jest zastosowanie tzw. rurki antysplątaniowej.

Do tej metody wędkowanie wykorzystywane są specjalistyczne wędziska długości od 2,70 do 3,90 m w zależności od upodobań wędkującego.

Zestaw do połowu metodą spławikową składa się z: wędziska, żyłki głównej, spławika, obciążenia i przyponu z haczykiem. Stosowanie przyponu nie jest obligatoryjne, jednak zabezpiecza przed utratą całego zestawu oraz poprawia częstotliwość brań. W metodzie tej sygnalizacja brania następuje poprzez poruszenie spławika:

-Podtopienie

-Całkowite zatopienie

-Ruch spławika po tafli wody

-„Wyłożenie” spławika na taflę wody

Metoda spławikowa jest to pojęcie obejmujące kilka sposobów łowienia:

-Bat (żyłka główna przymocowana do szczytówk i wędziska teleskopowego, brak kołowrotka),

-Tyczka (żyłka główna przymocowana do szczytówki wędziska składowego, brak kołowrotka),

-Metoda bolońska (kołowrotek obecny, wędzisko teleskopowe o dość dużym ciężarze wyrzutowym, spławik w kształcie bombki),

-Metoda angielska/odległościowa/match (kołowrotek obecny, wędzisko składowe, spławik typu „waggler”).

Spławiki

Spławiki mogą mieć różne kształty, od pękatych i grubych, po cienkie i smukłe. Stosowanie danego typu spławika określone jest przez typ łowiska (woda stojąca, płynąca, od szybkości prądu, głębokości łowienia, itp.).

Istnieje kilka rodzajów spławików:

waggler -

spławik do połowu ryb odległosciowy, ma bardzo charakterystyczny wygląd, korpus w kształcie kropli,bardzo krótki kil i długa antenka sygnalizacyjna - nawet ponad 30 cm. Wagglery mogą być bez obciążenia , bądź mieć już obciążenie własne wbudowane (odpowiednio oznaczone, aby dociążyc spławik trzeba dołożyć odpowiednie obciążenie. Większe modele wagglerów mają obciążenie regulowane, np. w postaci metalowych pierścieni, które można zdejmować w zależności warunków atmosferycznych na łowisku (fale).

spławik przelotowy -

spławik przelotowy - charakterystyczną cechą jest to, iż żyłka główna przechodzi przez małe oczko umieszczone w dolnej części spławika. Aby wyważyć spławik, na żyłce głównej mocuje się koralik ( tzw. stoper) ograniczający tzw. "grunt" oraz ciężarki tak, aby położenie spławika w wodzie było pionowe, a jego zanurzenie na właściwej głębokości.Spławiki mogą posiadać różne kształty i długość. Spławiki mają zastosowanie na wodach stojących o dość dużej głębokości.

do połowu batem lub tyczką

jest to zazwyczaj spławik stały z kilem i antenką

Jest to rodzaj wędkarstwa, w którym poławia się ryby morskie na wędkę z pokładu łodzi, z brzegu plaży lub z nabrzeża portowego. Zazwyczaj, pod tym pojęciem rozumie się wędkarstwo kutrowe, polegające na łowieniu z pokładu łodzi. W wędkarstwie morskim wykorzystuje się metodę trollingową (przy połowie z kutra. Jest to metoda połowu ryb drapieżnych polegająca na ciągnięciu wędką przynęty na żyłce lub lince za łodzią. Ruch przynęty imituje ruch ryby i prowokuje do ataku.), oraz spławikowo-gruntową (przy połowie z plaży lub nabrzeży portowych) analogicznie jak w innych rodzajach wędkarstwa.

Metodą specyficzną tylko dla wędkarstwa morskiego jest Łowienie na pilker w pionie. Polega na użyciu ciężkiej przynęty sztucznej (do kilkuset g) – pilkera – uzbrojonego w hak. Przypon uzbraja się niekiedy w dodatkowe haki. Na pilker poławia się przede wszystkim dorsze.

Zasady obowiązujące przy połowach podlodowych

-nie wchodzimy na lód cieńszy, niż 10cm,

-staramy się nie łowić w pojedynkę,

-zabieramy ze sobą linkę asekuracyjną długości ok. 10m

-jeżeli nie mamy linki asekuracyjnej, to powinniśmy mieć przy sobie sznurek zakończony woreczkiem z piaskiem o wadze ok. 200 gramów,

-co kilka metrów opukujemy lód przed sobą

Błystka podlodowa

Za przynętę służą nam błystki podlodowe imitujące małe rybki. Po położeniu przynęty na dno podrywamy ją lekko do góry, kładziemy na dno i znowu podrywamy, taką operację powtarzamy wielokrotnie, zmieniając siłę szarpnięcia. Branie wyczujemy na wędce lub zauważymy na kiwoku tak, jak przy połowie na mormyszkę. Do błystki larwy ochotki nie są wskazane, można założyć jedynie sztuczny wabik ,np. czerwoną koszulkę igielitową koszulkę igielitową, kawałek wiskozy. Na błysteczkę poławiamy gatunki drapieżne ,m.in. okonia, szczupaka, sieję, sandacza.Najlepsze są błystki, które daleko odchodzą od przerębla, a przy tym wykonują jak najbardziej nietypowe ruchy. Błystka może mieć wtopione dwa haki lub jeden haczyk, ewentualnie podwieszoną kotwiczkę. Im głębiej łowimy,tym większych przynęt używamy.

Połowy na spławik

Zestaw do połowu spod lodu jest "odchudzoną" wersją zestawu letniego. Na żyłkę główną wybieramy linkę przeźroczystą średnicy ok. 0,08 - 0,12 mm. Przypon odpowiednio 0,06 - 0,10 mm. Obciążenie skupione nad 15 - 20 cm przyponem, w postaci 3 - 4 śrucin, haczyk niewielki, z cienkiego drutu, najlepiej w kolorze czerwonym, spławik jak najmniejszy (od 0,2 grama przy połowie płoci na głębokości do 2 m, do 2 - 4 gramów, przy połowach z kilku metrów. Najlepszą przynętą są: larwy ochotki, białe robaki, pinki, jockers, sztuczne pasty o zapachu ochotki. Alternatywną przynętą są przynęty używane w innych porach roku. Przy temperaturach poniżej zera dobrze jest posmarować czubek spławika wazeliną lub olejem i wyważyć tak spławik, by był ok. pół centymetra pod powierzchnią wody. Używamy raczej spławików przelotowych. Wędka długości 40 - 60 cm. Kołowrotek najlepiej o szpuli stałej.